کربلا؛ نقطه‌ی عطف تقابل تمدن اسلامی با تمدن جاهلی
- حبیب بن مظاهر منتظر حرکتی است که اسلام را از بن بستی که امویان ایجاد کرده‌اند درآورد، مثل شما که می‌خواهید جامعه را از روح غربی نجات دهید و به دنبال راه حل هستید. او به خوبی می‌داند اگر اسلام در ذیل غدیر از تمدن جاهلیت اموی عبور کند چگونه زمین تحت تجلیات آسمان معنویت همه‌ی استعدادهایش شکوفا می‌شود و انسان‌ها معنای زندگی زمینی را در کنار اسلام خواهند فهمید و لذا هنگامی که مسلم بن عقیل وارد کوفه شد و در منزل مختار منزل گزید و عده‌ای از خطبا در پشتیبانی از مسلم بن عقیل به سخنرانی پرداختند و از جمله عابس بن أبى شبيب شاكرى برخاست و بعد از حمد و ثناى خدا گفت: «من از طرف مردم به شما خبر نمىدهم، و نمىدانم در دلشان چه مىگذرد، شما را در مورد آن‌ها فريب نمىدهم، و الله آنچه مىگويم بنايى است كه با خود گذاشتهام. به‌خدا قسم اگر دعوتم كنيد اجابت مىكنم و در كنارتان با دشمنان مىجنگم، و همراهتان شمشير مىزنم تا به لقاءالله برسم و در اين كار جز آنچه خداست را نمىطلبم. حبيب بن مظاهر بلند شد و به او گفت: خدا رحمتت كند، با سخنى كوتاه آنچه در دل داشتى را بيان كردهاى، قسم به خدايى كه جز او الهى نيست، من هم همين بنا را با خود گذاشتهام».
حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه، دو تن از فعال‌ترين كسانى بودند كه به‌طور پنهانى و دور از چشم جاسوسان حكومتى، براى مسلم بن عقيل از مردم بيعت مى گرفتند و خود را تمام وقت، وقف نهضتى كرده بودند كه بنا بود به رهبرى امام حسين(علیه السلام) انجام گيرد. ابن زياد، حاكم جديد كوفه وقتى به اين شهرآمد و اداره امور را به دست گرفت، كار بيعت مخفيانه تر شد و شرايط سخت ترى پيش آمد،
ولى حبيب همچنان از عناصر اصلى نهضت مسلم بود؛ تا اين‌كه اوضاع، دگرگون شد و مردم از اطراف مسلم پراكنده شدند. در اين شرايط بود كه قبيله و عشيره حبيب بن‌مظاهر و مسلم بن عوسجه، آن دو را پنهان كردند، زيرا ابن زياد چهره هاى مؤثر در نهضت كوفه را شناسايى، دستگير و زندانى يا اعدام مى‌كرد. حبيب‌بن‌مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه، خبر نزديك‌شدن كاروان امام حسين(علیه السلام) را به كوفه شنيدند. تصميم گرفتند كه خود را به امام برسانند. مأموران «ابن زياد» هم براى جلوگيرى از پيوستن كوفيان وفادار به حسين(علیه السلام) به كاروان او، شب و روز راه‌هاى ورود و خروج كوفه را در كنترل داشتند؛ ولى اين دو پيرمرد شب‌ها راه مى رفتند و روز استراحت مى‌كردند، تا اين‌كه سرانجام در هفتم محرم، در كربلا به كاروان آن حضرت پيوستند.(ادامه دارد.)