الهی ضعیفان را پناهی. قاصدان را بر سر راهی. مومنان را گواهی. چه عزیز است آن کس که تو خواهی…

الهی در جلال رحمانی، در کمال سبحانی، نه محتاج زمانی و نه آرزومند مکانی، نه کس به تو ماند و نه به کسی مانی. پیداست که در میان جانی، بلکه جان زنده به چیزی است که تو آنی الهی ضعیفان را پناهی ؛ قاصدان را بر سر راهی ؛ مومنان را گواهی ؛ چه عزیز است آنکس که تو خواهی!

الهی هر که ترا شناسد ؛ کار او باریک و هر که ترا نشناسد ؛ راه او تاریک .

الهی توانائی ده که در راه نیفتیم و بینائی ده که در چاه نیفتیم .

الهی بر عجز خود آگاهم و بر بیچارگی خود گواهم ؛ خواست خواست توست ؛ من چه خواهم . (خواجه عبدالله انصاری)

!

الهی ضعیفان را پناهی. قاصدان را بر سر راهی. مومنان را گواهی. چه عزیز است آن کس که تو خواهی…

الهی در جلال رحمانی، در کمال سبحانی، نه محتاج زمانی و نه آرزومند مکانی، نه کس به تو ماند و نه به کسی مانی. پیداست که در میان جانی، بلکه جان زنده به چیزی است که تو آنی الهی ضعیفان را پناهی ؛ قاصدان را بر سر راهی ؛ مومنان را گواهی ؛ چه عزیز است آنکس که تو خواهی!

الهی هر که ترا شناسد ؛ کار او باریک و هر که ترا نشناسد ؛ راه او تاریک .

الهی توانائی ده که در راه نیفتیم و بینائی ده که در چاه نیفتیم .

الهی بر عجز خود آگاهم و بر بیچارگی خود گواهم ؛ خواست خواست توست ؛ من چه خواهم . (خواجه عبدالله انصاری)

!

ای بزرگ، ای حکیم! یاری ام کن و دیدگان مشتاقم را به نور دانش روشن فرما.
خدایا! تا اینجای راه را اگر با چشم بسته آمده ام، کودکی بوده ام و کودکی کرده ام، اما اینک خوب می دانم که دیگر وقت خواب نیست، وقت بازی و بی خبری نیست. به روشنی می بینم که رهرو راهی هستم به امر زمان، و راه را باید که من برگزینم.
ای امید من! یاری ام کن، دستم بگیر، راهم بنما. علمی عطایم کن که بدان راه را از بیراهه بازشناسم. با کسانی آشنایم کن که آشنای راهند. یاری ام کن که بدانم که چه باید بخواهم، و بدانم که چگونه باید به آنچه می خواهم برسم.
ای داناترین! مرا از چشمه علم و دانایی جرعه ای بنوشان تا بدان حیات جاودانه بگیرم.
الهی! شوق دانستن آرام و قرارم ربوده است. به تشنه ای می مانم که در عطش دانستن قدم به قدم خاک را می گردد. آبی می خواهم زلال و گوارا و نه سرابی خشک و خیالی.
ای همه هستی من! علمی عطایم کن که بال پروازم شود. دانشی به من بیاموز که مرا به تو برساند. با عالمی همراهم کن که همراهی اش عشق تو را در وجودم بیفروزد؛ عالمی که راه رسیدن به تو را بشناسد. معلمی که خود شیفته تو باشد و مرا به سوی تو بکشاند و نه آنکه شیفته دنیا باشد و مرا به سوی دنیا بکشاند.
ای مهربان! مرا به سوی خود بخواه و از راه رسیدن به خودت آگاهی ام ده.
الهی! بسیارند کسانی که خوب ها را می شناسند و بدها را هم. راه را می شناسند و بیراهه را هم. به بایدها عالمند و به نبایدها هم و چه قدر به این دانسته ها دلخوش دارند. اما خوشا کسانی که فقط دانستن را نمی طلبند.

الهی! در این دیار پر فریب دنیا، تنها رهایم مکن. مگذار که خشک و بی حاصل بمانم. باغبانی را بگو که بذری ناب در دلم بکارد. مرا با محضر معلمی آشنا کن که عشق به تو را به من بیاموزد. معلمی که از او چگونه زیستن را، چگونه رفتن را و چگونه رسیدن را یاد بگیرم؛ تا این لحظه های بی تکرار بودنم بیهوده نگذرد و عمرم به هیچ از دست نرود

خدایا! از تو می خواهم که آموزگارم را مرهون لطف خود بداری و بر بزرگ ترین معلم هستی، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله وسلم که تو را به همه انسان ها شناسانده، برترین درودها و سلام ها و برکات خویش را نازل فرمایی.

اگر گفته شود دین اسلام، دین دانش و آموزش برای زندگی سعادتمندانه دنیوی و اخروی بشر است، سخنی ناحق، گفته نشده است. اهمیت علم ودانش در اسلام بقدری است که اولین کلمه ای که جبرئیل به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله گفت؛ این بود: «اقرأ» (بخوان)!.

پروردگارا امسال نیز سفره میهمانیت را بر بندگانت چون سال های گذشته گستردی.

تویی که از هر فرصتی برای هدایت بنده ات فرو نمی گذاری.

شیطان را یک ماه تمام بر بند کشیدی تا آسودگی بندگانت را فراهم اوری.

خواب و نفس بندگان روزه دارت را در این ماه شماره کردی و به ازایش پاداشی چندین برابر عطا فرمودی.

از تو می خواهیم معنویتی را که در این ماه در وجودمان جاری شده است مستدام باشد.

از تو می خواهیم توفیقمان دهی تا عبودیتی را که در این ماه دست یافتیم از ما سلب نشود.

از تو می خواهیم توفیقیاتی را که در این ماه به برکت تو بدست آورده ایم به آسانی از دست ندهیم.

ز تو می خواهیم همانند این ماه که شیطان را در بند کشیدی، در ماه های آینده نیز پناهمان دهی از وسوسه های او.

از تو می خواهیم این ماه مبارک را آخرین ماه مبارک عمران قرار ندهی.

از تو می خواهیم ما را نیز در زمره کسانی قرار دهی که روز عید سعید فطر، پاداششان می دهی و قلم عفو و بخشش بر گناهانشان می کشی.

 بار الها، بر من منت نهادي و از ظلمت به نورم راهنمايي كردي .
 بارالها، كور بودم بينايي ام بخشيدي.
 بار الها،تشنه بودم سيرابم ساختي .
 بار الها، خوار و كوچك بودم عزتم و بزرگي ام دادي .
 بارالها، تنها بودم انيسم شدي .
 بار الها، گمراه بودم هدايتم كردي .
 بار الها، بر من منت نهادي و خدايم شدي تا بنده ات باشم و بندگي ات كنم اما شرمنده ام همانند مهماني كه از ميزبانش سپاسگزار نباشد. همچون فرزندي كه مادر را سپاس نگويد. مثل تشنه اي كه از سيراب كننده اش تشكر نكند . مثل كويري كه ممنون ابرهاي باران آور نباشد .
 بار الها، شر منده ام كه مرا ايمان بخشيدي و در كهف اطمينان بخش وحي و من اينهمه لطف را فراموش كردم .
 بار الها، بر من منت گذاشتي و ريزه خوار خوان سراسر هدايت و مهر رسولت كردي و من خويش را گم كردم. در قلبم جوانه ارادت اوليايت را روياندي و من از آنان پيروي نكردم.
بار الها، اي آنكه بر من و همه اهل ايمان و رستگاري منت خويش را به كمال رساندي در اين شبها و روزهايي كه نسيم مهرباني ات همه جا را معطر كرده است بر منت بگذار و تا لحظه مرگ سايه هدايت را از سرم كم نكن . وباز بر من منت بگذار و در عالم جاودانگي از عقوبت آتش رهايم ساز .
اي آنكه بر همه منت مي نهي و هيچكس بر تو منت نمي نهد باز هم با منتي مرا شرمنده كن با منت آغوشي كه برايم مي گشايي.
بهشت من يك لحظه رها شدن در آن آغوش بي مانند است . من تشنه آغوش توام .

با دست هایی پراز شمعدانی نیایش وبا بونه های نسیم شبنم زده استغاثه زیر آسمان رحمت خدا ،ماه را مشتاقانه به تماشا می نشینیم وآغوش  می گشاییم برای سحرهای ستاره باران رمضان.

رمضان بشارت ثانیه های تسبیح خداست .رمضان کلید دروازه های بهشت است در پرتو تلاش ومجاهدت های نفس سپیده باران می شویم از سحرهای ابوحمزه وشبهای افتتاح .

بارالها ،دست های خالی مارا درآستانه تنهایی وسرگردانی رها مکن.

بارالها ،با کدامین زبان توبه واستغاثه طلب بخشایش ورحمت کنیم

که از فرط انابه های دروغین به لکنت مبتلا شده ایم؟

بار الها، چگونه از درگاهت طلب مغفرت وآمرزش نماییم،در حالی که لحظه به لحظه بر بنای خطاکاری هایمان آجری افزوده وبنیان عصیان را در دلمان محکم تر نموده ایم؟

بار الها،در حالی روی نیاز به قبله راز تو گردانه ایم که ستاره ی امیدمان در ظلمتکده ی دل،افول کرده است.

بار الها ،در این رمضان آمده ایم تا از توفان سرگشتگی خویش به کرانه آرامش ومهربانی تو پناه بریم.

بارالها، میدانیم که از گوشه عزلت ما تا وسعت بی انتهای توراهی نیست جز کوچه باغ مناجات وقت سحر .

الهی چون در تو نگرم از جمله تاج دارانم و چون در خود نگرم از جمله خاکسارانم خاک بر باد کردم و بر تن خود بیداد کردم و شیطان را شاد

الهی در سر خمار تو دارم و در دل اسرار تو دارم و بر زبان اشعار تو

الهی اگر گویم ستایش و ثنای تو گویم و اگر جویم رضای تو جویم

الهی اگر طاعت بسی ندارم اندر دو جهان جز تو کسی ندارم .

الهی ظاهری داریم بس شوریده و باطنی داریم بخواب غفلت آلوده و دیده ای پر آب گاهی در آتش می سوزیم و گاهی در آب دیده غرق .

الهی هر که تو را شناخت و علم مهر تو افراخت هر چه غیر از تو بود بینداخت.

الهی اگر از دنیا مرا نصیبی است به بیگانگان دادم

واگر از عقبی مرا ذخیره ای است به مومنان دادم

در دنیا مرا یاد تو بس و در عقبی مرا دیدار توبس

الهی ضعیفان را پناهی ؛ قاصدان را بر سر راهی ؛ مومنان را گواهی ؛ چه عزیز است آنکس که تو خواهی!

الهی هر که ترا شناسد ؛ کار او باریک و هر که ترا نشناسد ؛ راه او تاریک .

الهی توانائی ده که در راه نیفتیم و بینائی ده که در چاه نیفتیم .

الهی بر عجز خود آگاهم و بر بیچارگی خود گواهم ؛ خواست خواست توست ؛ من چه خواهم .

الهی از پیش خطر و از پس راهم نیست دستم گیر که جز فضل تو پناهم نیست.

الهی ترسانم از بدی،خود بیامرز مرا به خوبی خود.

الهی بنیاد توحید ما خراب مکن و باغ امید ما بی آب مکن.

الهی هرکس ازآنچه ندارد مفلس است و من از آنچه دارم.

الهی ابوجهل از کعبه می آید و ابراهیم از بتخانه،کار به عنایت بود ،باقی بهانه.

الهی اگر مجرمم، مسلمانم و اگر بد کرده ام پشیمانم.

الهی کدام درد از این بیش باشد که معشوق توانگر بود و عاشق درویش… خواجه عبدالله انصاری

الهی  آب عنایت تو به سنگ رسید ؛سنگ بار گرفت.

سنگ درخت رویانید؛درخت میوه وبار گرفت؛درختی که بارش همه شادی ،طعمش هم انس،بویش همه آزادی.

درختی که بیخ  آن در زمین وفا،شاخ آن برهوای رضا،میوه ان معرفت وصفا،حاصل آن دیدارو لقا.

الهی از جود تو هر مفلس را نصیبی است. ازکرم تو هردردمندی را طبیبی است .برسر هرمومن از توتاجی است .دردل هر محب ازتو سراجی است.

(برگرفته از مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری)

 الهی ، ثمره درس و بحث و فکر و ذکرم این شد که جهان را جهانبانی است و جان را جانانی .

الهی ، در شگفتم از آن که در غربت از یاد وطن شکفته می شود و در دنیا از یاد آخرت گرفته .

الهی ، در شگفتم از آن که کوه را می شکافد تا به معدن جواهر دست یابد و خویش را نمی کاود تا به مخزن حقایق برسد.

الهی ، نمی گویم که از دوستانم، ولی شکر که از دشمنان نیستم.

الهی ، خدا خدا گفتن مجازی ما که این همه برکت دارد، اگر به حقیقت گوییم چون خواهد بود.

الهی ، عمری اهل شهری را به سوی خواندم که اگر خودم عامل یک صد هزارم آنچه گفتنی بودمی ، از ملک بر تر شدمی .

الهی ، مجاز ما را تبدیل به حقیقت بفرما

الهی ، آفتاب گردان و آفتاب پرست عاشق آفتاب باشند، و حسن عاشق آفتاب آفرین نباشد؟

الهی، به حق خودت حضورم ده واز جمال آفتاب  آفرینت نورم ده

الهی ،راز دل را نهفتن  دشوار است وگفتن  دشوارتر.

الهی،"یامن یعفوعن الکثیر ویعطی الکثیر بالقلیل"،از زحمت کثرتم برهان ورحمت وحدتم ده.

الهی ،رجب بگذشت وماازخودنگذشتیم ،تو از مابگذر.

الهی ،اگرچه درویشم ،ولی داراتر از من کیست،که تودارایی منی.