در آخر زیارت عاشورا درحین سجده،عرضه می داری خدایا حمد تورا،آن هم حمد شکر گزاران به جهت آن مصیبتی که برحسین (ع)ویارانش واردشد وآن هم نتیجه دادوحسین را مسرور کرد.عرضه می داری خدایا شکر،تازه شکر آنهایی که شاکر هستند.حمد شاکرین،یعنی حمد آنهایی که در نعمت ها منعم رامی بینند به جهت مصیبتی که بر اصحاب کربلا واردشده است.این طور سخن گفتن یک نوع پارادوکس است،چون اگر مصیبت است پس چرا جای شکر داردواگر چیزی است که جای شکر دارد،چرا مصیبت است؟

آری مصیبت بزرگی بودکه سایه امویان خواست چهره ی اسلام را تیر وتار کند وتاشهادت بهترین فرزندان اسلام جلوآمدند،

ولی  حمدخدا را به جهت زیبایی هایی که به دست امام حسین ویاران اونمایان ساخت وبهترین چهره از اسلام را به نمایش گذاشت.

در چگونگی دیدن کربلا باید به لبخندهای امام حسین در قتلگاه نیز چشم دوخت که چون خطر بزرگی را از سر اسلام عزیز به در برده این چنین در قتلگاه صدای شکر خود را از این پیروزی به آسمان بلند کرده است.(برگرفته از کتاب راز شادی امام حسین (ع)در قتلگاه آقای طاهرزاده)