ای از تبار سرخ‌ترین گل‌های محمدی! تقویم‌ها در روز میلادت به تپش درمی‌آیند. درخت‌ها جوانه می‌زنند و تصویری از تو به وسعت تاریخ در ذهن خاموش زمین نقش‌می‌بندد.

روزی که حریری از ابر دور تو پیچانده بودند و فرشته ها بر گونه های نازکت بوسه می نوشتند؛ دست به دست جاری شدی تا به به آغوش پدررسیدی و او تو را «علی اکبر» نامید.

از همان لحظه بود که عطر وجودت را ملائک به تبرک بردند و از آن روز بود که شمشادها شاعر شدند و زیباترین کلمات را برای وصف تو در کنار هم چیدند و تا هنوز همه گل ها از ترنم نفس های تو شکوفا می شوند.

همه روزهای زندگی ات اردیبهشتی اند؛ چرا که از نسل آقای جوانان بهشت هستی وهم شبیه ترین گل سرخ به بهاری، بهاری که خود ریشه در طراوت گل های محمدی دارد.

ای از تبار خورشیدهای گل کرده بر نیزه!

بگذار سروها و نخل های خیابان «بنی هاشم» تو را ازخود بدانند و از شکوه قامت رشیدت به خود ببالند.

بگذار ماه از شانه های تو به آسمان برود و آفتاب از پیشانی خجسته تو سربلند شود.

تو از خانواده گل های سرخ هستی. از نسل پر طنین توفان های جوان. از قبیله سرفرازعشق، از سلسله کوه های فتح نشده؛ اما حالا وقت آن است تا نقاب از چهره ماهت برداری تا همه اسطوره های جهان به چشم های آسمانی ات ایمان بیاورند. تا نگاه معصوم تو در جان پرستوهای عاشق تکثیر شود. تا رد نگاهت به سرخ ترین خاک جهان برسد. به کربلای زیبایی ها.

… و آن روز حماسه وقتی شانه به شانه پدر قدم برمی داشتی؛ عطر پیغمبرانه ات در سلول های هوای داغ منتشر شد و شوری در جان ها پیچید و همه به اشتباه افتادند و از خود پرسیدند: رسول عشق اینجا چه می کند؟

حالا ولی در روز میلاد شکوهمندت، شاعران ترانه حماسی می خوانند و رودهای زلال به رقص آمده اند.