حسین به گونه ای ویزه دری از درهای بهشت است وکشتی نجات از طوفان هاست.

آری پیامبر وپیشوایان پس از او همگی درهای بهشت اند ولی در حسین فراخ تراست.همگی کشتی نجات اند ولی کشتی حسین در گرداب های پرخروش ،پرشتاب تر ولنگر انداختن وپهلو گرفتن آن برساحل های نجات آسان تراست.

آنان همگی چراغ های فروزان ره یافتگی اند ولی فروغ حسین (ع)گسترده تر وبرخورداری از فروغش فزون تر است.آنان همگی پناه گاههایی استوارند ولی راه رسیده به پناهگاه حسین آسان تر وسهل تراست.(برگرفته از کتاب امام حسین این گونه بود.)