در مجموع این کار همانند سایر برنامه های مذهبی خاستگاه دینی دارد. اما در باره فلسفه این کار باید گفت: در این باره ممکن است اسرار نهفته ی بسیاری باشد؛ ولی به چند نکته اشاره می شود: یکی از اعمال مشترکه شب های قدر که البته فلسفه های زیادی هم دارد، گشودن قرآن در مقابل و خواندن دعای و سپس قرآن را بر سر نهادن و 14 نفس مقدس را میان خود و خدای خویش واسطه قرار دادن است. برای دعا در محضر حضرت حق، باید بهترین و مقرب‏ترین دوستان خداوند متعال را شفیع قرار داد و چه بهتر که در پناه قرآن به محضر دوست قدم بگذاریم و به قرآن و عترت متوسل شویم. عمل بر سر گذاشتن قرآن و واسطه قرار دادن آن و چهارده معصوم، به سبب عظمت آن ها در پیشگاه الهی و تواضع در مقابل ثقلین است و در حقیقت ادب در مقابل ثقلین، ادب در برابر حضرت حق - جل و علا - و رعایت حدود بندگی است که این عمل را خود ائمه(ع) به ما آموخته‏اند. که در هنگام قرآن به سر گذاشتن چهار نیت را در دل بگذرانید: مغز که به مثابه مرکب عقل و خرد است، به واسطه قرآن تقویت شود.عقل و خرد انسان به واسطه قرآن و علوم قرآن تکمیل گردد، عقل و خرد در برابر قرآن و عظمت آن خاضع گردد. و نور عقل و خرد به نور قرآن منضم شود. منظور از قرآن به سر گرفتن در این شب عزیز این است که قرآن در رأس همه امور ما قرار بگیرد و تمام شؤن زندگی ما قرآنی شود. رأس امور قرار دادن قرآن یعنی تمام علوم، اسلامی بشود و متون درسی دانشگاه های ما اسلامی بشود و اگر قرآن رأس امور بود همه مسایل درسی، سیاسی و اجتماعی ما حل می شود. چه این که منظور از قرآن به سر گرفتن در این شب عزیز این است که قرآن در رأس همه امور ما قرار بگیرد و تمام شؤن زندگی ما قرآنی شود. این که بعد از قرآن به سر گرفتن نام ائمه برده می شود این است که بفهمیم اینها مفسر و مبین قرآن هستند؛ پس هم قرآن بر سر است و هم عترت؛ و سر هم جزء اعضاء رییسه است و شریف ترین عضو بدن.