صبحِ روزِ سرد‎‎

آمدی و در میان روزهای سردمان

موجِ دستهای مهربان تو‎‎

خاطراتِ گرم و روشنی برایمان کشید؛

ناگهان به جسمهای مرده، روح تازه ای دمید‎.‎

*

راستی! نامِ تو، ‏

نامِ یک امام‎ …‎

نام رهبری بزرگ و مقتدر فقط، نبود‎….‎

ما تو را پدر بزرگِ مهربان صدا زدیم‎! ‎

آمدی و لحظه هایمان، ‏

‎‎پر شد از حضورِ گرمِ تو‎…. ‎

‎‎پدر بزرگ‎! ‎

‎‎ای بزرگِ تا همیشه زنده‎!… ‎

ای امام‎!‎

******

طعمِ نام تو، مزه ی کلامِ تو، تا ابد زِ یادمان نمی رود‎…‎

یادمان نمی رود کتابمان به یادِ تو، ‏

با گزیده ی کلامِ تو‎‎

با نگاهِ مهربانِ عکسِ تو شروع می شد و‎…‎

چشمهای تا ابد زلالِ تو‎….. ‎

بوسه گاه بوسه های کودکانه بود‎!‎

‏***************‏

حرف های جاودانه ات

در میانِ کودکانه خاطراتمان حک شده است و یادمان نمی رود‎‎

‏***************‏

بوسه می زنم به عکسِ تو هنوز‎!‎

من همان مُحصلّم که در کتابمان‎…‎

‎‎زیر عکس تو نوشته بود‎:‎

‎«‎امید من به شما دبستانی هاست‎»‎

ما همان محصلّیم؛ امام‎!‎

حرفهای تو به اوجمان رسانده‎‎

در کنار حرفهای تو بزرگتر شدیم‎!‎

سالهایِ سال

کامِمان به بادهء کلامِ تو عجین شد و

جرعه جرعه سر کشیده، تشنه تر شدیم‎… ‎

ما- امیدِ چشمهای تا ابد زلالِِ تو- بزرگتر شدیم‎!‎

‏******************‏

غم مخور، امام‎! ‎

تا نفس میان سینه هست،

راهیانِ این رَهیم‎…‎

راه جاودانه ات ادامه می دهیم‎!‎