اخلاق از جمله ملکات و صفات نفسانی است که ظهور و بروز آن در عملکرد و افعال بیرونی آدم قابل درک و بر محیط تأثیر گذار است، از این رو تصور شبیه سازی اخلاق در فضای مجازی مانند تصور شبیه سازی حسادت و خشم یا شوق و شعف است که تا نمود و عینیتی نداشته باشد، نمی توان آن را نشان داد یا به دیگران منتقل کرد، اما اگر گفته شود توصیه به رعایت اخلاق و توجه به آموزه های اخلاقی را در فضای سایبر شبیه سازی کنیم،
اغلب کاربران اینترنت افرادی هستند که در فضای واقعی، از ادب و متانت لازم برخوردار می باشند.
نگرش نادرست برخی از این افراد به فضای نت، موجب می شود تا در این فضا به تدریج اخلاق و نزاکت اسلامی را کنار بگذارند، و رفتاری غیر از رفتار واقعی خود به نمایش بگذارند.
هر چند که فضای اینترنت فضایی مجازی است، امّا بپذیریم که پشت هر مانیتوری یک انسان واقعی نشسته، نه یک موجود مجازی و غیر واقعی! مخاطب ما انسانی است که روح دارد، از احساسات انسانی برخوردارد است و برای شخصیت خود ارزش قائل است.
وقتی فضای مجازی اینترنت را با فضای واقعی یکسان دیدیم، و زمانی که متوجّه شدیم مخاطب ما انسانی است که روح دارد، از احساسات انسانی برخوردارد است و برای شخصیت خود ارزش قائل است.
وقتی فضای مجازی اینترنت را با فضای واقعی یکسان دیدیم، و زمانی که متوجّه شدیم مخاطب ما هم یک انسان است، در آن صورت کاملاً متوجّه می شویم، که زشتی دروغ و بی نزاکتی و بد اخلاقی تنها مخصوص دنیای واقعی نیست و متوجه می شویم که چنین کارهایی حتی در فضای به ظاهر مجازی اینترنت هم قبیح و بلکه حرام است. البته بعضی از افرادی که اصول اخلاقی را دستاویزی برای جلب توجّه دیگران می دانند، در واقع ارزش اصول اخلاقی را در کسب محبوبیت خلاصه می کنند،حاضر به رعایت و چنین اصولی میشوند که برای مخاطب قابل شناسایی باشند. این افراد به خاطر انگیزه ی نادرستی که در پذیرش اصول اخلاقی دارند، در دام نفاق و دوگانگی گرفتار می شوند و در خلوت و جلوت، دو نوع رفتار متفاوت ارائه می دهند. کاملاً طبیعی است که وقتی چنین افرادی پای اینترنت می نشینند، حاضر به ارائه ی اصول اخلاقی نیستند و گفتار و نوشتار کاملا متفاوتی ارائه می دهند.