سؤال: شما از یک طرف می‌فرمائید ما امروز نمی‌خواهیم مثل مولوی و خواجه سعید ابی‌الخیر و یا جُنید و قشیری باشیم از طرفی می‌گوئید به سیره‌ی علمی و عملی حضرت امام خمینی باید رجوع کنید، در حالی‌که امام هم از سیره‌ی همین عرفا حمایت می‌کنند و به نوعی هم همان سیره را توصیه می‌فرمایند با این که سلوک عملی برای کمک به انقلاب، وقت سلوک فردی را بسیار محدود می‌کند و از طرفی بدون سلوک فردی و خلوت هم نمی‌توان روحیه‌ی حضور معنوی در اجتماع را پیدا کرد، جمع این دو چگونه می‌شود؟ تا هم مباحث علمی با همان جامعیت علمی حضرت امام دنبال شود و هم مسائل سیاسی؟

جواب: آیت الله بهجت«رحمة‌الله‌علیه» صد سال پیش وظیفه‌ی خود دیدند که در کنار دروس رسمیِ اساتید نجف اشرف، خدمت آیت الله قاضی برسند و در آن فضا سلوک خودشان را شکل دهند، حال سؤال بنده این است که اگر آیت الله بهجت بیست سال پیش به دنیا می‌آمدند و هم‌عصر شما بودند چکار می‌کردند؟ صد سال پیش در آن فضا آیت الله بهجت چون می‌خواستند از شریعت الهی به صورت خاص استفاده کنند باید خدمت آقای قاضی می‌رفتند، حرف بنده این‌جا است که امروز در این تاریخ اگر شما بخواهید آن سلوکی را پیدا کنید که صد سال پیش آن بزرگان به دست آوردند نباید در سلوک صد سال پیش متوقف شوید. صد سال پیش نه انقلاب اسلامی مطرح بود و نه این طور برخورد با غرب و با دشمن دین معنا می‌داد تا راه سلوک به صورت امروزیِ آن معنا بدهد. در آن زمان اگر کسی می‌خواست به صورت خاص از دین استفاده کند باید همین کاری را می‌کرد که آیت الله بهجت کردند و به آن نتایجی می‌رسید که امثال آیت الله بهجت رسیدند. ولی حرف ما این است که امروز اگر بخواهید به آن رجوعِ ملکوتی برسید نمی‌توانید در چنین سلوکی، نسبت به دوستان انقلاب اسلامی و دشمنی با دشمنان انقلاب اسلامی بی‌تفاوت باشید و در این امر کوتاهی کنید وگرنه گرفتار همان سکولاریسمی می‌شوید که رهبری فرمودند. اگر ما امروز بخواهیم شخصیت عرفای قرن ششم و هفتم را دنبال کنیم باید بپرسیم اگر آن‌ها امروز  بودند چه کار می‌کردند؟ شما فکر می‌کنید مراتب الهی و ملکوتی آیت الله مشکینی از بقیه‌ی عرفای بزرگ کمتر است؟ چه مشکلی به‌وجود آمده که فرهنگ درست‌دیدن چنین عارفانی را نداریم و جنبه‌ی سیاسی آن‌ها را جزء سلوک عرفانی آن‌ها نمی‌دانیم؟ ما در تاریخ گذشته‌مان یک نوع عرفان خاص را شناخته‌ایم و هنوز به همان روش اصالت می‌دهیم. بنده معتقد نیستم مقام ملکوتی آیت الله مشکینی کمتر از بقیه‌ی عرفای بزرگی است که تاریخ به ما معرفی کرده است، از خود گذشتگی‌های آن مرد بزرگ برای انقلاب اسلامی از بسیاری از خون‌دل‌هایی که اهل سلوک دارند کمتر نیست که بیشتر است. سلوک در مسیر امام خمینی«رضوان‌الله‌تعالی‌علیه» از آیت الله مشکینی عارفی ساخت که اگر می‌خواهید به اهل دلی توسل پیدا کنید تجربه کنید که توسل به روح ایشان شما را تا کجاها جلو می‌برد.

هنوز ما الفبای عارف‌شناسیِ سیصد سال پیش را در ذهن داریم، اگر عارف بودن به معنای تشبّه به پیامبر و اولیای معصوم است آیا اگر ما در زمان خودمان ،در انسانی همان بصیرت و تقوایِ همه‌جانبه را دیدیم نباید او را ولیّ الهی زمان خودمان بدانیم؟ آیا امام و مقام معظم رهبری با این ملاک جزء اولیاء الهی نیستند؟ و یا روح فرار از سیاست آنچنان ما را در حجاب برده که برای سلوک الی الله به دنبال کسان دیگر می‌گردیم؟ عرض بنده این نیست که وقتی می‌خواهید عارف سالکی باشید باید انقلابی باشید و اهل خلوت و نیایش نباشید، عرض بنده آن است که اگر می‌خواهید خلوت و ذکر شما نتیجه‌بخش باشد نباید نسبت به انقلاب اسلامی بی‌تفاوت باشید. بنده در دستگاه سلوکی حضرت امام«رضوان‌الله‌تعالی‌علیه» الفبای رجوع به حق را در عرفان نظری و عملی خیلی زنده و متعالی می‌بینم. حضرت امام در اواخر عمر شریف‌شان تفسیر سوره حمد را در پنج جلسه به طور مختصر شروع کردند و در آن جلسات مختصر به نکات عرفانی بسیار دقیقی اشاره کردند که کار هر کس نبود و آن‌هایی هم که به این نکات آگاهی داشتند به جهت جوّ ضد عرفانیِ حوزه جرأت طرح آن را نداشتند. یکی از فضلا می‌فرمودند: وقتی حضرت امام این صحبت‌ها را طرح کردند خیلی جا خوردم رفتم خدمت آقای طباطبایی«رحمة‌الله‌علیه» گفتم حاج آقا نظر شما چیست در مورد تفسیری که حضرت امام شروع کردند؟ علامه به آن آقا فرموده بودند غیر از حاج آقا روح الله اَحدی چنین جرأتی را نداشت که این موضوعات را مطرح کند. حقیقت این است که حضرت امام به اینجا رسیده که جهان بشری بخصوص شیعه، آمادگی فهم چنین معارفی را در کنار انقلابی به این بزرگی، پیدا کرده. بنا است از طریق حضرت امام شما چشمتان را باز کنید و جز حق در عالم نبینید و در دل چنین نگاهی آمریکا را به هیچ بگیرید و نور حق را در عالم حاکم کنید. حضرت امام در جلسه‌ی آخر تفسیر سوره‌ی حمد فرمودند آمده‌اند به من می‌گویند که ما اینقدر کار کردیم تا حرف عرفا از حوزه بیرون رفت چرا شما دوباره این‌ها را زنده کردید. تعبیرشان این بود که گفتند فلانی که این بحث‌ها را کرد به او گفتند چرا؟ گفت: بگذارید این کفریات به گوش همه برسد.

حضرت امام خمینی«رضوان‌الله‌تعالی‌علیه» چنین انتظاری از شما دارند که وارد تاریخ جدیدی شوید که توان فهم دقیق‌ترین نکات عرفانی را در کنار یک حیات اجتماعی و در یک حیات علمی در شما ایجاد می‌کند. طلبه‌ی قویِ درس‌خوان، طلبه‌ی اهل فکر و مباحثه، طلبه‌ی اهل سلوک و عبادت و خلوت، طلبه‌ی امروز انقلاب است و چنین طلبه‌ای دارای برکات فوق العاده‌ای است. مقام معظم رهبری در سفرشان به خراسان شمالی دوباره بحث فلسفه را مطرح کردند، و بر فلسفه‌ صدرایی تأکید دارند زیرا آن فلسفه، فلسفه‌ی ورود به عرفان است.  (برگرفته از جزوه طلبه وعصر انقلاب اسلامی آقای طاهرزاده)

روز دوشنبه در جلسه درس خارج فقه، پدیده بی‌نظیر و حرکت عظیم و پر معنای راهپیمایی اربعین حسینی علیه‌السلام را حسنه‌ای ماندگار خواندند و گفتند: ترکیب «عشق و ایمان» و «عقل و عاطفه» از ویژگی‌های منحصر به‌فرد مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام است و حرکت عاشقانه و مؤمنانه مردم از کشورهای مختلف جهان در این پدیده بی‌سابقه، بدون تردید از جمله شعائر الهی است.

حضرت آیت الله خامنه‌ای با اشاره به بزرگواری و محبت مردم عراق در پذیرایی از زائران اربعین، به کسانی که توفیق حضور در این حرکت پر معنا و پر مغز را پیدا کرده‌اند توصیه کردند این فرصت را مغتنم بشمارند و افزودند: ما نیز از دور به حال زائران اربعین غبطه می‌خوریم و آرزو می‌کنیم ای کاش همراه شما بودیم.

رهبر انقلاب، فرصت ارتباط معنوی و عاشقانه با خاندان پیامبر اکرم(ص) و زیارت این عناصر ممتاز، برجسته، نورانی و ملکوتی را از امتیازات تفکر شیعی در میان فرق اسلامی دانستند و گفتند: حرکت عظیم مردم از ایران و سایر کشورهای جهان برای حضور در راهپیمایی اربعین، جلوه‌ای از ویژگیهای برجسته مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام است که در آن، هم «ایمان، اعتقاد قلبی و باورهای راستین» موج می‌زند هم «عشق و محبت».

رهبرا امیدواریم به یاری آقا امام زمان به همین زودیها بین الحرمین پشتسر آقامون نماز وزیارت بخوانیم.

درست است که امروز تروریسم درد مشترک ما و شما است، امّا لازم است بدانید که ناامنی و اضطرابی که در حوادث اخیر تجربه کردید، با رنجی که مردم عراق، یمن، سوریه، و افغانستان طیّ سالهای متمادی تحمّل کرده‌اند دو تفاوت عمده دارد؛ نخست اینکه دنیای اسلام در ابعادی بمراتب وسیع‌تر، در حجمی انبوه‌تر و به مدّت بسیار طولانی‌تر قربانی وحشت‌افکنی و خشونت بوده است؛ و دوّم اینکه متأسّفانه این خشونتها همواره از طرف برخی از قدرتهای بزرگ به شیوه‌های گوناگون و به شکل مؤثّر حمایت شده است. امروز کمتر کسی از نقش ایالات متّحده‌ی آمریکا در ایجاد یا تقویت و تسلیح القاعده، طالبان و دنباله‌های شوم آنان بی‌اطّلاع است. در کنار این پشتیبانی مستقیم، حامیان آشکار و شناخته‌شده‌ی تروریسم تکفیری، علی‌رغم داشتن عقب‌مانده‌ترین نظامهای سیاسی، همواره در ردیف متّحدان غرب جای گرفته‌اند، و این در حالی است که پیشروترین و روشن‌ترین اندیشه‌های برخاسته از مردم‌سالاری‌های پویا در منطقه، بی‌رحمانه مورد سرکوب قرار گرفته است. برخورد دوگانه‌ی غرب با جنبش بیداری در جهان اسلام، نمونه‌ی گویایی از تضاد در سیاستهای غربی است.

چهره‌ی دیگر این تضاد، در پشتیبانی از تروریسم دولتی اسرائیل دیده میشود. مردم ستمدیده‌ی فلسطین بیش از شصت سال است که بدترین نوع تروریسم را تجربه میکنند. اگر مردم اروپا اکنون چند روزی در خانه‌های خود پناه میگیرند و از حضور در مجامع و مراکز پرجمعیّت پرهیز میکنند، یک خانواده‌ی فلسطینی ده‌ها سال است که حتّی در خانه‌ی خود از ماشین کشتار و تخریب رژیم صهیونیست در امان نیست. امروزه چه نوع خشونتی را میتوان از نظر شدّت قساوت با شهرک‌سازی‌های رژیم صهیونیست مقایسه کرد؟ این رژیم بدون اینکه هرگز به‌طور جدّی و مؤثّر مورد سرزنش متّحدان پرنفوذ خود و یا لااقل نهادهای بظاهر مستقلّ بین‌المللی قرار گیرد، هر روز خانه‌ی فلسطینیان را ویران و باغها و مزارعشان را نابود میکند، بی‌آنکه حتّی فرصت انتقال اسباب زندگی یا مجال جمع‌آوری محصول کشاورزی را به آنان بدهد؛ و همه‌ی اینها اغلب در برابر دیدگان وحشت‌زده و چشمان اشک‌بار زنان و کودکانی روی میدهد که شاهد ضرب و جرح اعضای خانواده‌ی خود و در مواردی انتقال آنها به شکنجه‌گاه‌های مخوفند. آیا در دنیای امروز، قساوت دیگری را در این حجم و ابعاد و با این تداوم زمانی می‌شناسید‌؟ به گلوله بستن بانویی در وسط خیابان فقط به جرم اعتراض به سربازِ تا دندان مسلّح، اگر تروریسم نیست پس چیست؟ این بربریّت چون توسّط نیروی نظامی یک دولت اشغالگر انجام میشود، نباید افراطی‌گری خوانده شود؟ یا شاید این تصاویر فقط به این علّت که شصت سال مکرّراً از صفحه‌ی تلویزیون‌ها دیده شده، دیگر نباید وجدان ما را تحریک کند.

لشکرکشی‌های سالهای اخیر به دنیای اسلام که خود قربانیان بی‌شماری داشت، نمونه‌ای دیگر از منطق متناقض غرب است. کشورهای مورد تهاجم، علاوه بر خسارتهای انسانی، زیرساخت‌های اقتصادی و صنعتی خود را از دست داده‌اند، حرکت آنها به سوی رشد و توسعه به توقّف یا کندی گراییده، و در مواردی ده‌ها سال به عقب برگشته‌اند؛ با وجود این، گستاخانه از آنان خواسته میشود که خود را ستمدیده ندانند. چگونه میتوان کشوری را به ویرانه تبدیل کرد و شهر و روستایش را به خاکستر نشاند، سپس به آنها گفت که لطفاً خود را ستمدیده ندانید! به جای دعوت به نفهمیدن و یا از یاد بردن فاجعه‌ها، آیا عذرخواهیِ صادقانه بهتر نیست؟ رنجی که در این سالها دنیای اسلام از دورویی و چهره‌آرایی مهاجمان کشیده است، کمتر از خسارتهای مادّی نیست.

پروفسور جعفریان می گوید تغذیه صحیح عامل اصلی سلامت است.تئوری کم بخور لاغرشوی هنوز در ایران رایج است در حالی که این تئوری در دنیا ردشده است.اومی گوید برای سلامتی یتان بخندید؛ببخشید؛فراموش کنید.ایشان معتقد هستند که آرد سفید زندگی راکوتاه می کند .ما در فرایند آزمایشی در آزمایشگاه دو دسته موش را انتخاب کردیم به یک دسته آردسفید دادیم همه موش ها بعداز دوهفته مردند امابه موش هایی که گندم سبوس داده شده بود بعد از دوهفته همه می جهیدند .در کشور سویس سبوس گندم یا برنج در بسته های کوچک به قیمت یک فرانک فروخته می شود.سبوس بدن مارا چربی زدایی می کندسبوس چربی های اضافی را همراه صفرا می گیرد واز سیستم گوارش جدا می کند.سبوس را از نانوایها تهیه کنید وهر صبح در یک لیوان شیر حل کرده؛ مصرف کنید.بهترین سبوس در پوست سیب است که سرشار از پکیتن است واجازه نمی دهد علاوه بر چربی املاح خطرناک مثل سرب وجیوه در بدن باقی بماند.او تاکید می کند که شب ها غذای پختنی نخورید.

کتاب، دروازه ای به سوی گسترده دانش و معرفت است و کتاب خوب، یکی از بهترین ابزارهای کمال بشری است… کسی که با این دنیای زیبا و زندگی بخش، دنیای کتاب، ارتباط ندارد، بی شک از مهمترین دستاورد انسانی و نیز از بیشترین معارف الهی و بشری محروم است.»

-ضرورت جدی گرفتن مطالعه و انس با کتاب

«هرچه ما پیش برویم، احتیاج ما به کتاب بیشتر خواهد شد. این که کسی تصور کند با پدید آمدن وسائل ارتباط جمعی جدید و نوظهور، کتاب منزوی خواهد شد، خطاست. کتاب روز به روز در جامعه بشری اهمیت بیشتری پیدا می کند. ابزارهای نوظهور مهمترین هنرشان این است که مضمون کتابها و محتوای کتابها و خود کتابها را راحت و آسان منتقل کنند. جای کتاب را هیچ چیزی نمی گیرد.

«مردم ما، با کتاب، بیش از آنچه که امروز انس دارند، باید انس بگیرند. کتابخوانی چیزی است که برای یک ملت، فریضه است. واجب و لازم است. مردمی که اهل کتاب خواندن باشند، از لحاظ معلومات و ذکاوت و هوشیاری، تفاوت می کنند با مردمی که با کتاب و مطبوعات انس نداشته باشند.»

«من توقعم این است که مردم کتابخوانی را جدی بگیرند. البته جمعی از مردم جدی می گیرند؛ اما همه این طور نیستند.»

«متأسفانه کتابخوانی، جز دربین یک عده از اهل علم و اهل تحصیل و کسانی که به طور قهری با کتاب سروکار دارند، یک کار رایج و روزمره به حساب نمی آید؛ درحالی که کتابخوانی باید مثل خوردن و خوابیدن و سایر کارهای روزانه، در زندگی مردم وارد بشود.»

- احیاء سنت کتابخوانی و استفاده از فرصت های فراغت و بی کاری«اهتمام به کتاب در واقع قوامش به اهتمام به کتابخوانی است. در جامعه باید سنت کتابخوانی رواج پیدا کند.»

«به گمان من یکی از بدترین و پرخسارت ترین تنبلی ها، تنبلی در خواندن کتاب است. هر چه هم انسان به این تنبلی میدان بدهد، بیشتر می شود.»

«برای یک ملت، خسارتی بزرگ است که افراد آن با کتاب سروکاری نداشته باشند و برای یک فرد، توفیق عظیمی است که با کتاب، مأنوس و همواره درحال بهره گیری از آن، یعنی آموختن چیزهای تازه باشد.»

«در دنیا، کتاب جیبی، اساسا برای این بوجود آمد که مردم، کتابخوان شوند؛ یعنی کتاب را در جیبشان بگذارند و مثلا هنگامی که به قطار زیرزمینی یا اتوبوس سوار می شوند، آن را باز کنند و بخوانند. این، کاری است که اگر باب شود، بسیاری از وقت های مرده زنده خواهد شد.

«من می گویم بایستی جوانان، پیران، مردان، زنان، شهریها، روستاییها و هرکسی که با کتاب می تواند ارتباط برقرارکند، باید کتاب را در جیبش داشته باشد و تا یک جا بی کار نشست- مثل اتوبوس، تاکسی، مطب پزشک، اداره، در دکان وقتی که مشتری نیست، در خانه به هنگام اوقات فراغت- کتاب را دربیاورد و بخواند.

«کتابخوانی را باید جزو عادات خودمان قرار دهیم. به فرزندانمان هم از کودکی عادت بدهیم کتاب بخوانند. مثلا وقتی می خواهند بخوابند، کتاب بخوانند. یا وقتی ایام فراغتی هست، روز جمعه ای هست که تفریح می کنند، حتما بخشی از آن روز را به کتاب خواندن اختصاص بدهند. در تابستانها که نوجوانان و جوانان محصل، تعطیل اند، حتما کتاب بخوانند.»