يكى از فرزندان امام حسين‏ (ع) كه شير خوار بود و از تشنگى، روز عاشورا بى تاب‏ شده بود. امام، خطاب به دشمن فرمود: از ياران و فرزندانم، كسى جز اين كودك نمانده ‏است. نمی ببينيد كه چگونه از تشنگى بى تاب است؟

در"نفس المهموم” آمده است كه‏ فرمود: ” ان لم ترحمونى فارحموا هذا الطفل‏"در حال گفتگو بود كه تيرى از كمان حرمله ‏آمد و گوش تا گوش حلقوم على اصغر (ع) را دريد. امام حسين‏(ع‏) خون گلوى او را گرفت و به آسمان پاشيد.

در كتابهاى مقتل، هم از"على اصغر"(ع) ياد شده،هم از طفل رضيع (كودك‏ شيرخوار)و در اينكه دو كودك بوده يا هر دو يكى است، اختلاف است.

در زيارت ناحيه مقدسه، درباره اين كودك شهيد، آمده است: “السلام على عبد الله بن ‏الحسين، الطفل الرضيع، المرمى الصريع، المشحط دما، المصعد دمه فى السماء، المذبوح‏ بالسهم فى حجر ابيه، لعن الله راميه حرملة بن كاهل الاسدى‏ .

و در يكى از زيارتنامه‏ هاى ‏عاشورا آمده است:” و على ولدك على الاصغر الذى فجعت به” ز اين كودك،با عنوانهاى‏ شيرخواره، شش ماهه، باب الحوايج، طفل رضيع و…ياد می ‏شود و قنداقه و گهواره از مفاهيمى است كه در ارتباط با او آورده می ‏شود.

طفل شش ماهه تبسم نكند پس چه كند

آنكه بر مرگ زند خنده، على اصغر توست

“على اصغر، يعنى درخشانترين چهره كربلا، بزرگترين سند مظلوميت و معتبرترين ‏زاويه شهادت… . چشم تاريخ، هيچ وزنه ‏اى را در تاريخ شهادت، به چنين سنگينى نديده‏ است."(3) على اصغر را باب الحوائج می ‏دانند،گر چه طفل رضيع و كودك كوچك است، امّا مقامش نزد خدا والاست. (4)

در گلخانه شهادت را می گشايد كليد كوچك ما

عزاداری برای 14 معصوم علیهم السلام ، بخصوص امام حسین علیه السلام نه تنها برای شیعیان ، بلکه برای آیین های دیگر هم از اهمیت خاصی برخور دار است . تا آنجا که در ایام ماه محرم الحرام نه تنها شیعیان بلکه تمامی مذاهب دیگر برای این آقا و سید بزرگوار عزاداری میکنند . عزاداری امام حسین

آری ! ما همگی حاضریم برای عزاداری امام حسین علیه السلام از همه چیز خود بگذریم تا حداقل ساعتی برای آن حضرت سوگواری و عزاداری کنیم . تا اینجای مطلب را داشته باشید تا در انتها خودتان به درستی یا نادرستی این ماجرا پی خواهید برد …

در همه جا ساعت ها وقت و میلیاردها بودجه صرف هزینه عزاداریها می شود و متأسفانه این عزاداریها با تمام اهمیتی که دارند در طول زمان اسلام دچار آفتها و انحرافات و تحریف های مختلفی شده است که نقش این وسیله مهم برای بقای اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله را تا حد زیادی کمرنگ کرده است و عزاداریهای امروزی نمی تواند نقش سازنده ای در اسلام ایفا کند .

قدرت سازندگی و آثار یک عزاداری صحیح و منطبق با هدف اصلی قیام سید الشهدا علیه السلام به قدری زیاد است که اگر عزاداران از این وسیله ، استفاده کافی و صحیح را ببرند و مانع نفوذ آفات در آن می شدند ، جهان اسلام امروزی وضعیتی کاملاً متفاوت با الآن داشت .

اگر شیعیان به پیام های عاشورایی توجه جدّی می کردند ، و مسیر عزاداری ها و سوگواریها به سمتی که معصومین علیهم السلام خواسته بودند هدایت می شد ، پس از گذشت چندین سال از انقلاب ، شاهد این همه مظاهر زشت و تأسف برانگیز فساد ، فقر ، تبعیض و عقب ماندگی نبودیم و امروزه می توانستیم به عنوان پیشرفته ترین جامعه از لحاظ مادی و معنوی تبدیل شویم .

اگر در عزاداری ها به درس های کربلا توجه بیشتری می شد ، این همه امکانات و بودجه مملکت ما ، صرف مبارزه با ناهنجاریهای گوناگون و آثار طولانی مدت آنها نمی شد و دشمنان اسلام در شبیخون فرهنگی خود در لباس اسلام به این همه پیروزی دست نمی یافتند .

هیچ ملّتی و دینی چنین وسیله قدرت مندی برای پیشرفت و سعادت در دست ندارد و افسوس و هزار افسوس که جامعه اکنونی ما از این وسیله قدرتمند بخوبی استفاده نکرده است

 باز صدای نوحه جانان از این وادی به گوش می رسد و ناقوس جانها به لرزه می افتد آنگاه که با بالا رفتن دستهای حسینیان ،اشکهای زینب فرو می ریزد .

این چه سری ست در کالبد هستی که با نام حسین و ناله بر مظلومیتش، تمام گناهان بخشوده می شود  ؟

پایتخت نشینان  دیار شور و شعور حسینی، در سرزمینی کوچک با دلی بزرگ به بلندای بیرق حسین همنوا با ناله آسمان و زمین، دوشادوش هم، نوای یالثارات الحسین سر می دهند و یا حسین گویان دل در گرو یار دارند .

یوسف زهرا ؛بیا که حسینیان چشم به راه دم مسیحاییت به سوگ حسین نشسته اند. بیا و داغ زینب را در غم از دست دادن برادر التیام بخش .

با شميم روحاني ماه خون و قيام ،تكايا و حسينيه ها با حضور عاشقان ابا عبدالله، جلوه ای دیگر از ارادت و اخلاص را به نمایش خواهد گذاشت و چه شیرین است آن زمان که کودک بیمار دیروز با پای برهنه سر بر آستانش می گذارد تا شکر گزار شفای تنش، نذری قربانی کند و چه شیرین تر است آن زمان که  مادری به رسم شکر گزاری از معبود و شفای فرزندش، خادم همیشگی اهل بیتش می شود.

عزاداران ابا عبدالله الحسین ظهری دیگر از غم و اندوه را به نظاره خواهند نشست و وا اسَفا گویان در میان دسته عظیم حسینیه ،واگویه های خود را با حسین و معبودش نجوا خواهند كرد.

آیا آزاده ای هست تا مرا یاری کند؟

کجاست آزادمرد دشت نینوا که ببیند آوای بلندش در طنین فریاد عزادارانش به گوش میرسد؟ حسینیان …

محرم با همه شور و نوایش  آمد …

هر که دارد هوس کربُ بلا بسم ا…

سلام به تو که با بریدن ازدنیا وهمه وابستگیهاش ،فقط با لباس آخرت به دیدار خدایت درخانه خودش شتافتی .

سلام ودرود برتو که بعد ا زاینکه به تمام حسابهای دنیوی واخرویت رسیدی وحلالیت ازهمه اونایی که فکر میکردی به گردنت حقی دارند از این دنیا با بال خونین پرگشودی.

سلام به تو که با نوشتن وصیت نامه و مشخص کردن همه حقوق وارثینت به سوی ربت رفتی.

راستی که خوشا به حالتان.هر چند که غم از دست دادن شما برای خانواده هایتان گران است ولی همین که به این توفیق الهی که شامل حالتان شدند فکر کنن مطمئنا تسلی خواهند یافت.

همیشه فکر میکردیم که باید یک جنگ دیگه بشه تا ما طعم لذیذ شهادت را بجشیم ولی نگاه کن خدا چقدر بنده های خوبشا دوست داره که اونا را به آزوشون رسوند.

عرفه، روز پشت پا زدن به همه چیزهایی است که تو را از حسین(ع) و قافله اش دور می کند.

در روز عرفه، به کمک پرورش نفس با کمالات الهی، خدا، دنیا و آخرت و پیامبران را درک و از همین مکان خودسازی را شروع می کنیم.

عرفه، روز توبه و بازگشت به یگانه پروردگار و دور شدن از صفات نکوهیده است.

عرفه، راه فراگیری تعلیم و تربیت و درخواست بهترین های معنوی را با دعا و نیایش بر ما ارزانی داشته است، بیا عرفه را با جان و دل بیاموزیم!

امروز، روز تبدیل خودپرستی نفس به خداپرستی و تبدیل خودبرتربینی نفس به فروتنی است.

در عرفه، خودخواهی نفس به ایثار و دیگرخواهی مبدل می شود؛ زیرا توبه ات پذیرفته شده است.

بیا مناجات با قاضیَ الحاجات را در عرفه فراگیریم و اجابت دعا را لمس کنیم.

عرفه، نقطه ای است از زمان که مفاهیم و ادبیات قرآن در ادبیات ادعیه عرفانی اش، پیدا و نمایان است.

خدایا، اگر چه دیر آمده ایم، ولی آمده ایم

به زلال اشکهای بندگان صالحت در صحرای عرفات قسم،

ما دورافتادگان از حریم عشق و عرفان را بپذیروز

عرفه؛ روز عرفان، روز شناخت و روز عید عارفان گرامی باد.